තමා සතු අසම සම රංගන කෞශල්‍යයෙන් සිංහල සිනමාවේ නොමැකෙන මතක සටහන් තැබූ ඔහු මගේ ආදරණීය සීයා යන ඒ සබඳකම ඇතිවීම මා ජීවිතයේ ලද සුවිසල්ම වාසනාවයි. මේ මස 28 වන දිනට මගේ සීයා සිනමාවෙන්, අපෙන් පමණක් නොව මුළු මහත් ලෝකයෙන්ම සමුගෙන හරියටම වසර 31 කි.

 

ඔහු පිළිබඳ සැමරුමක් ලියන්නට ඉඩක් ලැබෙද්දී මගේ නෙතට නැගුනේ කඳුලකි. ඒ කඳුළු සීයා වෙනුවෙන් උපන් සෙනෙහසත්, අද ඔහු සිටියා නම් යැයි සිතට දැනුන හැඟීමත් නිසාවෙන් උපන්නකි.

 

සීයා ගැන අහන්නට තාත්තා ද අප අතර නොමැති වීම නිරතුරු සිතට ගෙන එන්නේ සංවේගයකි.

 

මගේ අම්මා, තාත්තා සමඟ විවාහ වී තාත්තාගේ මහ ගෙදර වූ නුගේගොඩ නිවසට පැමිණ ඇත්තේ 1974 දීය. එතැන් පටන් අම්මාගේ ‘මහ ගෙදර’ද එයම විය. සිංහල සිනමාවේ දුෂ්ටයා වුවද, මගේ් අම්මාට ඔහු මාමණ්ඩියක නොවී සෙනෙහෙබර පියෙකු විය. ඒ නිසාම අදටත් අම්මා සීයා අමතන්නේ මගේ් තාත්තා ඇමතූ “පප්පා” යන නාමයෙනි. ඒ නිසාම ඔහු අපට “සීයා පප්පා” විය.

 

නුගේගොඩ මහ ගෙදරට මා බිළිඳීයක ලෙස ගොඩ වදින්නේ අම්මා සහ තාත්තාගේ විවාහයෙන් වසර 3 කට පසුවය. මා කුස දරා හිඳීන සමයේදී අම්මාට ප්‍රිය වූ සියලු දේ නො අඩුව ලබා දෙමින් සීයා පප්පා පුල පුලා බලා හිඳ ඇත්තේ මා දකින්නටය. මගේ තාත්තා ඔහුගේ වැඩිමහල් පුත්‍ර රත්නයයි.

 

තම වැඩිමහල් පුතාගේ කුළුඳුල් දරුවා දකින්නට ඔහු නොඉවසිල්මත්ව හිඳින්නට ඇතැයි මට සිතේ. අම්මා මා මෙලොවට බිහි කරන්නට රෝහලට පිටත්ව යද්දී, අම්මාගේ ඉදිරියට පැමිණ ඇත්තේ සීයා පප්පාය. “බුදු පහන තබා යන්නැයි” අම්මාට පවසා ඇති ඔහු අම්මාගේ හිස අතගාමින් “බය වෙන්නෙ නැතුව ගිහින් එන්න”යි පැවසූ බව අම්මා දිනෙක මා සමඟ පැවසුවාය.

 

නුගේගොඩ නිවසට මා පැමිණෙද්දී, රාණි නැන්දිගේ් පුතා සහ දුව කුඩා වියේ පසු විය. ඒ අතරින් සීයා පප්පාගේ නොමද ආදරය රාණි නැන්දීගේ පුතු රවි අයියා වෙත ලැබුන බවද අම්මා නිතර පවසයි. මට අවුරුද්දක් පිරෙද්දී මගේ නංගා හර්ෂාද මහ ගෙදරට පැමිණියේ එතෙක් අපි එහි විඳි සුව විඳින්නටය. මටත් – නංගාටත් මහ ගෙදරින් ලැබුණේ අසීමිත වූ සෙනෙහසකි. බිළිඳියකව සිටියදී මාවත්, නංගාගේ උපතින් පසු ඇයවත් ගෙදර සාලයේ බිම තබා අත්පුඩි තලමින්, බිම දිගා වී සිටින අප වටා රවුමක් යමින් ඔහු අප හුරතල් කර ඇත.

 

සීයා පප්පාගේ මරණය සිදුව ඇත්තේ මට වසර දෙක පිරුණ පසුවය. ඔහු සිය බිරිඳ සහ දරුවන් වෙනුවෙන් සියලු යුතුකම් නොපිරිහෙළා ඉටු කළ ආදරණීය පියෙකු බව අම්මා පවසයි. සීයා පප්පා කොහේ හෝ යන විට මනාව සැරසෙන අතර, ඔහුගේ ඇඳුම් මැදීම සහ සපත්තු ඔප දැමීම සිදු කර ඇත්තේ් රාණි නැන්දීය. “පප්පාට සපත්තු දෙකෙන් මූන පේන තරමට පොලිෂ් කරන්න ඕන” රාණි නැන්දි පවසන අයුරු මට මතකය.

 

මගේ් දෙවෙනි උපන් දිනයදා පවුලේ සියලු දෙනා එක්ව ගත් ඡායාරූපය අදටත් මා ළඟ සුරැකිව තිබේ. ඒ සීයා පප්පා පවුලේ අය සමඟ එකට ගත් අවසන් ඡායාරූපයයි.

 

ඔහුගේ මරණින් පසු ‘මහා ගෙදර’ තුළ රැඳුණේ දැඩි හිස් බවකි. එයිනුත් වසර කීපයකට පසු සිදු වූයේ, සිදු නොවිය යුතු දේ පමණි.

 

මේ ලිපිය ලියන මොහොතේත් සිත පුරා දැවටි දැවටී තියෙන්නෙ සංවේගයකි. නෙත් පුරා රඟන්නේ ඒ සංවේගය නිසාවෙන් උපන් කඳුළුය. සීයාගේ මරණින් පසුව අපේ ජීවිතවලට සිදු වූ කිසිවක් ඔහු ජීවත්ව සිටියා නම් සිහිනයකින් හෝ සිදු නොවන බව මම ඉඳුරා දනිමි.

 

‘අහිංසා’ චිත්‍රපටයේ දෙබස් කැවීමට යද්දී මම වයස අවුරුදු 8 ක පමණ කුඩා දැරියකි. මාලිනී අක්කා මා දැක කීවේ “මේ ඉන්නෙ ඩොමී අයියා” කියාය. පුංචි මට එදවස ඒ කිසිවක් ගැන එතරම් හැඟීමක් නොතිබුණි. එහෙත් පසුකාලීනව “ඩොමී ජයවර්ධනගේ මිණිබිරිය” ලෙස හැඳින්වීම තරම් අහිංසක ආඩම්බරකමක් දනවන වෙන කිසිවක් මා තුළ නොවුනි.

 

අදටත් මගේ සීයා පප්පා ගැන බොහෝ අය කතා කරයි. සිනමා ලෝකයේ අද්විතීය ඔහු, ඔහුගේ මිණිබිරියගේ සිතේ් හැමදාමත් මහා වීරයෙකි. සිංහල සිනමාවේ උන්නතිය වෙනුවෙන් කැප වූ ඔහුට නිසි ඇගයීමක් නොලැබීම පිළිබඳව කණගාටුවක් සිතේ් නැතුවා නොවේ.

 

කෙසේ හෝ වේවා සීයා පප්පා නිරතුරු මා මතකයේ රැෙඳයි. අද තාත්තා ද ජීවතුන් අතර නොවේ. තාත්තා තුළ තිබුන අසීමිත සංවේදී බව, සීයා පප්පා තුළද නොඅඩුව තිබෙන්නට ඇතැයි මට සිතේ. ජීවිතය පුරා දැනෙන තාත්තාගේ් සුවඳ මට සිහිගන්වන්නේ සීයා පප්පාගේ ජීවන සුවඳ මිස අන් කිසිවක් නොවේ. සත්තකින්ම සීයා පප්පා සිටියා නම් අදටත් නුගේගොඩ මහා ගෙදර තුළින් එදා ඇසුනු සතුටු හඬ අපට ඇසෙන්නට තිබුණි.

 

පවුල තුළ තිබුණ නොබිෙඳන බැඳීම, එලෙසින්ම පැවතෙන්නට ඉඩ තිබුණි. එහෙත් අවාසනාවකට සීයා පප්පා වැඩිකල් නොගොසින්ම අප හැර ගියේය. අදටත් ඉඳහිට රූපවාහිනියෙන් ඔහු රඟපෑ චිත්‍රපටයක් පෙන්වද්දී “අම්මෙ ඩොමී සීයාව පෙන්වනවා” යැයි මගේ් පුතු සඳගෝමි පවසද්දී නෙතට උනන කඳුලක් සමඟ සිතට නැගෙන්නේ “අනේ ඔබ හිටියා නම් සීයා පප්පේ” කියන හැඟීම පමණි.

 

- බුද්ධිනී ජයවර්ධන